"Kapalıyız, Cenazemiz Var"!

Bazen yazmak zor ve meşakkatli bir süreç sonucunda oluyor ve o bir hafta her zaman çok çabuk gelip geçiyor.
Konu bazen haftalar önceden beliriyor kafamda. Okuyorum, düşünüyorum olgunlaştırıyorum ve sonunda başlıyor parmaklarım, kalem ve kağıtla o bildik valse.
Nilay bu hafta bayram bana iki yazı vermen lazım ben de izne çıkacağım derken ikinci yazımın konusu tam yoktu kafamda.
Ama çocukluğumdan beri her zaman ki gibi anneannem yetişti imdadıma.
Ama içimde koyu bir gölge gibi geçmeyecek özlemini bırakarak.
Tam 2 aydır yas üzerine çalışıyordum. Ama yaptığım okumalar ve not aldığım düşünceler içime sinecek kadar bir sunuma erişmedi.
Epey bir yol almıştım okudum düşündüm yazdım çizdim derken sonunda yaşadım da.
Eksikleri ve artılarıyla hayattaki ben olma halimin bir numaralı aktörünü anneannemi kaybettim.
O benim heykeltıraşımdı. Ruhumun her kıvrımında derin parmak izleri olan birisi idi benim için ve artık o yok.
Ölüm beklenen bir şey de olsa var olan birisinin yokluğu ve boşluğu zor bir yolculuğa sürüklüyor insanı.
Artık okuduğum, bildigim ,düşündüğüm o derin "yas"ve ölüm acısını içimde bir kor gibi yaşamaya başlayacağım
Bu yolculuğun beni götürdüğü dağları tepeleri evleri köyleri yine sizinle paylaşırım belki.
Ama şimdi bana biraz müsaade…
Kendi yaralarını sessizce yalaya yalaya iyileştiren bir kedi misali köşeme çekilip kendi kendimi tedavi etmeye çalışacağım.
Bu yazının başlığı eski zaman bir mahalle bakkalının camına asılı hüzünlü bir el yazısından alınmıştır.
"Kapalıyız,Cenazemiz Var!"