Olamaz mı?

Hayatın akışı her zaman mutluluk getirmez insana. Kimi zaman keder, kimi zaman acı, kimi zaman da hayal kırıklıkları ile hayat akıp gider. Zamana karşı konulmaz, mutlu anlar hep insanla kalmaz. Her an değişik yaşanır, değişik duygular ve hisler anın farklılığını hatırlatır insana. Yorgunluklar olur bazen, çünkü uzun sürebilir kederli vakitler, çileli günler. Kimi sıla hasreti yakar yüreği, kimi de karşılıksız sevgi. Bazen kadere kurban gider yaşanılan hayatlar sonuna kadar, bazen de mutlu olduğunu sanmalar sarar hayat boyu uykuda ki benliği.
Bir tutam sevgi arar insan hayatı boyu, kendisini saracak, ısıtacak, yalnızlığını unutturacak bir tutam gerçek sevgi. Bulduğunu zanneder bazen, uzun yıllar yılları kovalar. Bir gün tüm yalanlar ortaya çıkacaktır o sevgi gerçek değilse eğer. Çıkar da; bazen onlarca yıl sonra, bazen de kısa sürede. Ama mutlaka yalan sevgi ortaya çıkar. Saramaz insanı aslında, ısıtamaz ama yalnızlığın yok olması avutur insanı. Kanmışlığın verdiği sahte mutluluk ile avunur insan. Duygular sahte, düşünceler pazarlıklı… Bir garip zaman akışının kandırmacası içinde, mutlu geçtiğine inandığı zamanın yalan yüzüyle karşı karşıya kalınca yıkılır insan. Yarası büyüktür, kolay kapanmaz.
Kimi zaman da bulamaz yalnızlığını yok edecek sevgiyi, ne sahte ne de gerçek. Bulamaz bazen insan. Ortaya koyacak bir yüreği yoktur ya da ortaya koyacak yüce yüreği için bir sunağı yoktur. Her alanda yalnızdır ama çabası yoktur sevgi için. Yine de kendisine açılmayan sevgiler için isyan eder hayata, kızar akıp giden zamana ama bilmez ki suç kendisindedir. Göremez yalnızlığının çaresini yüreğini açmak olduğunu.
İşte tüm bunları ancak gerçek sevgi ile yaşarsa insan, mutsuzken bile mutlu olur. Gerçek sevgi ile tanışmışsa eğer, yalnızken bile yalnız değildir aslında. Mesafeler yalnızlığı yok eder, kalpler sevgiyle birleşir evrenin bir köşesinde. Sevginin matematiği her zaman doğru sonucu verir ve kalpler mesafesiz birleşir. Bir an bile geçmez akıllardan ötekinin düşünülmediği. Takdir görmek ister insan sevdiğinden, birlikte görmek için tüm güzellikleri can atar yürekler. Hayat güzeldir artık, zaman aksa da o yürekler için anın mutluluğu vardır.
Dünyanın sevgi dolu olması ne kadar da zor gelir insana. Kimse sevmesin, kimse mutlu olmasın diyedir sanki bütün kurgu. Hep ben mutlu olayım düşüncesi ile yapılan tüm hamleler aslında kendisine en büyük zararı verir ama göremez bunu insan. Hoyratça harcar zamanı. Karşı konulamaz bir yok etme içgüdüsü hakimdir çünkü insan doğasında. Her güzelliği, her mutluluğu, her birlikteliği yok etme.
Oysaki; yaşamak büyük bir lütuftur insana. Güzel yaşamayı becermek de büyük bir erdemdir insan için. Bunu başarabilen nadir insanlar hep göze batar toplum içinde. Sevecen yaklaşımları, mutlu tavırları, insana değer vermeleri, hayata saygıları ve zamanı değerlendirme yetileri ile hep fark yaratırlar toplumda. Hayata sevgi ile yaklaşmak, evrenin gücünden yararlanmak ve bu güç ile yaşayabilmek aslında tüm giz ama bu gizi görebilen kaç kişi var ki?
Herkes şapkayı önüne koymalı ve sorgulamalı hayatını. Yanlışlarını doğruları ile çarpmalı. Geçmişini, anı ve geleceği düşünmeli. Yaptıklarının sonucu istediğini verdi mi, gelecek beklentisini karşılar mı? Bunları sorgulamalı insan. Belki de sorular insanı, zamanı cevap arama arayışı ile harcama yanlışlığından kurtaracaktır. Olamaz mı? Olabilir…