Hep Hayal Uğruna

Arif öylesine uydum akıllıydı ki tanısanız şaşar kalırdınız. Annesiyle babası onun bu durumuna üzülür, içerler, dertlenirlerdi.
Arif’in annesi az işitir, babası az konuşurdu.
Fakirliğin gözü kör olsun…
Kıyafet bir adamı yürütür, para konuşturur derler ya işte o misal. Ahmet amca pek konuşmazdı. Konuşacak olsa da pek dinleyen olmazdı.
Arif’in çocukluğu anasını babasını üzmekle geçti diyebilirim. Misal ortaokula giderken bir öğle tatilinde kızlı erkekli beş altı arkadaş toplanıp bakkaldan bir şişe şarap almışlar. Hepsi merak ediyor tabi bu nedir, nasıl içilir diye. Birer yudum alanın midesi ağzına gelmiş, çekilmiş kenara. Arif hariç tabi. O, evirmiş çevirmiş bitirmiş şişeyi. Öğle tatili bitince tüm çocuklar okula gitmiş. Arif? Arif gidememiş tabi. Bırakın okula gitmeyi evin yolunu zor bulmuş. Güç bela kapıyı çalmış, son mecaliyle bir kenara yaslanmış. Ahmet amca kapıyı açıverince de üstüne yıkılmış.
Ahmet amca çok öfkelenmiş ‘’Bunu da mı görecektik zerfoş köpek!’’ diye bir güzel pataklamış.
Dedik ya anası az işitirdi diye olan biteni duyup, kurtarana kadar iş işten geçmiş.
Okulla da pek işi olmadı garibin. Okumak lafını duyunca ortalıktan toz oluverirdi. E okumadı, iş güç sahibi olsun deseniz o da olmadı ne yazık ki.
Uzman olduğu şeyler yok muydu? Vardı elbette. Kız kaçırma organizasyonlarında, düğünlerde dümbelek çalacak adam arandığında ve türlü türlü günlük işlerde akla gelen ilk isimlerden biriydi.
Anasından babasından başka kimseye zararı olmazdı Arif’in.
Borcu harcı olmazdı. Olsa da zamanında öderdi.
Uzun süre bir işte çalışamazdı.
‘’Otuz gün para beklenir mi?’’ derdi.
Arif bu, en uzun soluklu işi geçen sene ramazan davulunu çalmak olmuş. Bir ay bekleyemem ben, demiş ama muhtar ‘’On beşinde bir de arife günü hak toplayıver sen de Arif’im,’’ deyince anlaşmışlar.
Arif bu, kendine bir hayal bulur onun peşinde savrulur dururdu. O hayali olmasa zaten hiç çalışmazdı.
Hayallerini de bir gün anlatayım size, olur mu?
Kalın dostlar, selametle…