Kocamandı gözleri

Koridor çok uzundu. O kadar uzundu ki yürüyerek bitecek gibi değil. Bir ucunda ben vardım, diğer ucunda o. Sessizce birbirimize doğru yürüdük. Tam ortada buluştuk. Cesaretimi toplayıp gözlerine baktım, ta en içine baktım gözlerinin. Kocamandı, dünya gibi… Gözlerinin içine kendimi bıraktım. Onu gözlerimi sıkıca yumarak kucakladım.
Yorgun gibiydi sebebini sordum. Bir önceki gece pek uyumamış, nedenini o da bilmiyormuş. Cevap veren annesiydi, o annesinin yanında o kadar sus pus olmuştu ki hiç alışkın değildim ben böyle bir manzaraya. Çocuk bu kardeşim, huysuzlanır, ağlar, öyle değil mi? Öyle değildi işte.
Annesi yutkunarak yaşadıklarından aklında kalanları anlattı. Anlatırken ağladı. Ama o ağlamadı. Annesi acı tecrübelerinden çıkardığı dersleri bize aktardı. Kapının önüne vestiyer koymayın, yatak odalarınızda büyük dolaplar olmasın, dedi. Annesi anlattı, biz dinledik, o hiçbir şey yapmadı.
O geceyi anlattı sonra annesi. Biz sormamıştık aslında o anları yeniden hatırlasın istememiştik. Ama kaç kere anlattığını kendisi de unutmuş, kendiliğinden başladı anlatmaya. Annesi yine anlattı, biz yine dinledik, o yine hiçbir şey yapmadı.
Elinden tutmak istedim, geri çekti kendini. Annesine rica ettim beni takip etmelerini istedim. Onlar için ayırdığımız odada çok eşya vardı. Çocuklara ayırdığımız atıştırmalıkları uzattım. Paketten sadece üç bisküvi aldı, iki ablası varmış.
Benden çekinmemesi için odadan çıkacağımı, ne ihtiyaçları varsa alabileceğini söyleyip odadan çıktım. Benden birkaç dakika sonra onlar çıktı.
Annesi çok teşekkür etti. O hiçbir şey demedi. Kocaman gözleriyle gözlerime baktı.
Gözlerinde ne kadar yorgun olduğunu gördüm,
Gözlerinde ne kadar korktuğunu gördüm.
Giderken el salladım ona,
O baktı, gözlerimin en içine baktı.
Selametle…