Hayata Kaldığın Yerden…

Geçen gün cep telefonumun kilidini açtığımda her satırı kelimelerine kadar dikkatle altı çizilmiş bir paragraf gördüm. Kimin gönderisi olduğunu ya da kimin paylaşımından screenshot yaptığımı bilmeden okudum. Şu anda tam da içinde bulunduğum durumu anlattığını görünce pür dikkat kesildim. Yazı şuydu:
İyilik yaparken dikkatli olun. Farkında olmadan yaptıklarınızla taviz vermiş olursunuz. Taviz verdiğiniz kişi için çekiciliğiniz azalır ve gider ona hiç bedel ödemeyen insanlara yakınlık duyar. Ama jest yapmayı huy edinin ki kıymetiniz bilinsin. Ara sıra yapılan iyiliğin kıymeti bilinir. Yoksa yaptığınız her şey silinir ve bir gün yardımı kesersiniz ve en kötü siz olursunuz.
Siz bunları okurken ne düşünüyorsunuz tam kestiremiyorum ama insanı yaptığı, yapacağı iyilikten soğutan bir durum doğrusu. Evet insan psikolojisi karmaşık. İnsanoğlu hiç kıymetini bilmeyeni efsane yapar, Olympos’ta bir yere koyar da her şeyine seferber olanı da kapı önüne koyar. Bir de mutlaka bedel ödeyene mi yakınlık duyulmalı? O da başka bir muamma.
Peki bu durumda ne yapmalı? İnsanlardan ve onlara iyilikler, güzellikler yapmaktan mı soğumalı? Tabi ki hayır. O istismarcılara “siz bir sınavdan geçtiniz ama kaybettiniz” bakışı atıp, durumu anladıklarını gözbebeklerinin ta içinde gördükten sonra neyi kaybettiğini fark eden kişiyi hakir görmeden kaldığınız yerden hayatınıza geri dönün.
Yukarıda bahsedilen insan tipi kıymet, iyilik, değer bilmeyen, erdemin değerini ayırt edebilecek birikime sahip olmayan, sıradan, oportünist, çıkarcı bir insan. Kişisel gelişimini tamamlama yolunda bir merhale kaydetmemiş olduğu da aşikar. Hatta bu durum hayatınızda kalması gereken insanları ayırt etmek için bir elek vazifesi dahi görebilir. Genellemeler her ne kadar yanlış olsa da kanımca bu tip şablonlar gerekli.
Oysa bu haftaki yazımda dünyanın geleceğini ilgilendiren, ilham verici, çok özel bir mantık şeklinden söz etmek vardı aklımda. Neyse… Haftaya kaldı. Görüşmek üzere.