“Acı” iyi ki var!!!

Öleceğini bile bile yaşama tutunan tek canlı insandır. Çocukluğun erken yaşlarında bu gerçekle yüzleşir ve hayatımızın sonuna kadar koyu bir gölge gibi peşimizi bırakmayan bu ölümlülük anksiyetesi ile baş etmeye çalışırız.İşte insanoğlunun acıyla tanışma yolculuğu da çocukluğun ilk yıllarında ölümlü olduğu gerçeği ile yüzleşmesi ile başlar.Doğar doğmaz gülmek yerine ağlamamız, belki de bu gerçeğin bir miras olarak ruhumuza anne karnında bize teslim edildiğinin göstergesidir kimbilir.Her insan kendi mahzeninde kocaman bir karanlık taşır.Bu karanlık farklı yollardan ve ruhumuzun farklı fay hatlarından geçerek bir öze ulaşır.İşte bu gerçeklerle birlikte varoluş ve varoluşa yüklenen o biricik anlam da kendiliğinden hayatın simetrik gerçeği olarak benliğimize kazınmıştır.Ruhumuzun bedenimizde bir kütlesel varlığa dönüşmesi ve cisimleşmesi karşıt duyguların varlığı ile olur.Sevgi ve nefret.Haz ve acı bu karşıt duyguların yalnızca birkaç temel örneğidir. Şimdi sizlere belki de gözlerden kaçan bir gerçeğe dikkat çekmek istiyorum Sevgili Okur. Acıdan öğrendiklerimizle hazzımızı ya da bir başka karşıt duygu durumu olarak sevinçlerimizi. Nefret ve öfkemize bakarak, öğrendiklerimizle sevgimizi yeniden yaratır olgunlaştırır ve yaşarız. Hayatında sevinçten deliye döndüğün bir ana geri götürmek isterim seni.O anı iyice gözünde ve ruhunda canlandırdığında, zamanın nasıl da yaşanıp geçtiğini anlamadığın geliverir ilk aklına. Peki, sevincin karşıt duygusu olan acı öylemi? Ruhunun ve hatta bedeninin her zerresinde kendisini hissettirir ve seni teğet geçen sevincin aksine, varlığının merkezine kocaman bir kaya gibi oturur.İşte tam da o anda kalmak,acıyla yüzleşmek, sorgulamak ve kendine dışarıdan bakmak bizim yaşamsal varoluşumuzun en kritik anıdır. Kaçıp kurtulmaya çalışmak nafile bir çabadır ve her zaman insanın bir buz kütlesi gibi eriyip yok olmasıyla sonuçlanır. Kısaca Sevgili Okur acıdan öğrendiğimiz ölçüde sevinçlerimizi doyurucu bir biçimde yaşarız. İnsanın acısıyla yüzleşmek ya da ondan kaçmaktan başka çaresi yoktur. Kendisini acının terbiye edici olgunlaştırıcı kollarına bırakınca değişip dönüşmek, kaçarsa hazzın uyuşturan salgısına düşmek insanoğlunun iki kritik seçeneğidir.
İşte edebiyat tam da burada doğmuştur. İnsan acısıyla uğraşırken edebiyatı keşfetmiş edebiyatla uğraşırken de acısının peşine düşmüştür. Edebiyattaki acı sadece onu değil hayatı da anlama çabasıdır. Acıyı anladığınız da sevinci de mutluluğu da anlamış olursunuz. Ve sonunda Sevgili Okur acıyı anlama yolculuğunun bir durağı olan edebiyatla çıkılan yolculuk sonucunda insan terbiye olur, eğitilir ve güzelleşerek sanatsal bir kimlik kazanır. Varoluş insanın sürekli kendisini yenilediği dönüştürdüğü(değişim değil dönüşüm) bir ileri hamledir. Onun bu biricik durumu yazma isteğimizin en önemli nedenidir.
Acı ilk ruhumuza düştüğünde, bir kor sıcaklığı gibi yakıcı olsa da zamanla tortusunu bir kül gibi ruhumuzun dibine bırakır. Dinlenen ve demlenen ruhumuz fermante olmuş ve artık bambaşka bir şekle bürünmüştür tarifsiz huzur anlarının içerisine sızan acının demlenmiş ve farmante olmuş ve küllenerek hüzne dönüşmüştür. Artık huzur ve hüzün kol kola girerek hayatın en ideal harmanını oluşturur. İşte bu harman bir sonraki ana dair yaşanacak sevincin vazgeçilmez mayasıdır.
Bugünkü yazımızın sonuna Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın 1958 de yayınlanan “Batı Acısı” başlığını taşıyan şiir kitabındaki “Yerden Çıkan Ayak” isimli şiiriyle bağlayalım. Dağlarca bu şiirinde dünyadaki savaşlara,katliamlara,toplu ölümlere karşın içinde oluşan o kor acıyla baş etmeye çalışmış ve yine kendi içinden çıkan dizelere sığınarak kendini ayakta tutmaya çalışmıştır.
Nasıl sığar
Yüz bin ölü birden
Bir çam ağacının altına?

Yüz bin ölü birden gömülür de
Toprağın usu
Nasıl uyanmaz,nasıl?