Firari kuşlar

Küçük sayılabilecek bir güvercin sürüsü, çam ağaçlarına doğru uçup süzülerek tekrar havalandıkları yere, deniz kıyısındaki kaldırıma geri konuyorlar. Orada bolca buğday olduğu ve oradan havalandıkları belli. Kafeste kuş beslemeye ne hacet. Pencere veya kapı önüne biraz yem koy bir de bakmışsın ki seni sürekli ziyaret eden sadık, minnettar kıpır kıpır dostların olmuş. Denize dökülen nehrin uç tarafındaki kale yanı öteki bir mahalle. “Öteki” olduklarını kimi zaman geç saatlerde silah atarak gösteriyorlar. Hiç olmazsa arada bir lastik yakıp kapkara ürkünç dumanlar çıkararak hissettiriyorlar. Her hangi bürokratik bir tepki ya da yaptırım yok. Eğer olursa onların bu zor koşullarına, fakir ve çetrefilli yaşamlarına çare bulmak zorunda kalınacak. İyisi mi…
Güvercinler tekrar havalandı. Aralarında firari olanlar var. Önceden özel bir kümeste, özel yemler yiyen cins kuşlar bunlar. Ya da önceden öylelermiş. Yoz, yabani arkadaşlar bulup onlarla özgürce yaşamayı tercih etmişler. Bazıları beyaz, bazıları paçalı, cins kuşlar. Acaba sürüde çirkin ördek yavrusu muamelesi görüyorlar mıdır? Renklerine bakılmazsa yaşamları ve davranışları bakımında diğerlerinden hiç farkları yok.
Dünyanın art arda geçirdiği savaşlardan sonra sorumlu tutulan ülkelerden başkalarına devredilmiş felsefe, psikoloji, dil bilimi gibi alanlarda tüm dünyaya “aydınlanma” sağlayacak olanların derslerine tekrar çalışmaktansa, hazır olanı boyayıp tekrardan bize sunduklarını kiminle konuşsam… Her şey bir konstrüksüyon ise ya da tekstin dışında bir şey yoksa yeni keşfedilen bir şeyin adı yoksa kendisi de yok mudur?
Ağaç diplerine belediyenin ektiği sarı çiçekler arasına pusuya yatmış kedi, küçük ama hızlı hareketlerle güvercinlere yaklaşmaya çalışıyor. Bir hikayede okumuştum. Küçük çocuk kediye “ babanda kedi miydi senin?” diye soruyordu. Sorguladığı şeyi neredeyse her zaman hatırlıyorum. Kediler bazen kedi gibi duruyor. En bilindik, en çok kedi tanımına uygun halleriyle. Çoğu zaman da kendilerini sevdirme ve ihtiyacım var duruşlarıyla… Güvercinlerden bazıları durumun farkında. Ama güvenli mesafeye sahip olduklarından pek aldırış ettikleri yok. Hızlı hızlı kursaklarını doldurma telaşındalar. Her günkü işleri bu. Gayet yalın ve basit. Tabi bir de bu hin kedilere dikkat etmeliler.
Dünya savaşlarının ardından kurban durumuma düşenler şimdi pek çok lobide söz sahibi. Ayrıca kutsalları bildikleri yerde toprak sahibi oldular. Hiç kimsenin ne kurban ne de mağdur olmasını istemeyiz. Lakin bu kurban ve mağdur vaziyeti ülkemizde de her zaman işe yarar. Politikacılarımız üst benlikle, vicdanla oynamayı iyi öğrenmişler. Aslında bunu çocukluğumuzda ilk işimizi yaptırırken ağlayınca kolay olduğunu gördüğümüzde, hasta olunca tüm ilgi ve şefkati üzerimize çektiğimizde öğrendiğimizi söyleyen psikologlar var. Demek ki küçük bir birimde ne saklıysa büyüğünde de o var. Sonunda genel yönetim haline geliyor. Bu durumda zaten yönetenler bir hata bulmayıp oportünist kaygılarımızla tüm bunları bizzat kendimizin oluşturduğunu bilmek için sanırım filozof olmaya gerek yok. Bu durum kuş sürülerinde pek bir işe yaramıyor. Tek sahibi olduğunuz varlığınızda yani bedeninizde bir sorununuz varsa, örnekse kanadınızda, sürünün gerisinde kalırsınız. Hele uçamazsanız; çiçeklerin, otların arasına gizlenmiş sizi bekleyenler var.
Küçüklüğümde çam ağaçlarının tepelerine güneşlenmek için konan tahtalı güvercinleri avlardım. Onlar da benden habersiz uçup tekrar aynı ağaca geri konarlardı. Doğalarında sadece şahin gibi doğan gibi yırtıcılardan kaçmak olduğunu, bir yere pusu kurmuş insan düşmanlarından kaçmak olmadıklarını anlardım. Tıpkı platonun mağarası gibi. Sorgulamadığımızda içinde kaybolduğumuz boyutun farkında bile olmuyoruz. Güvercinlerde olduğu gibi… Aramızda fark eden bir iki kişi olunca da sürünün geri kalanı bu duruma kayıtsız kalıyordu. Ta ki kendi canları yanana kadar.