Geleceğe mektup

Enerjisini bir yere yoğunlaştıran(bu hayvanlar aleminde de böyle)kişilerin zayıf kalan yerlerinin olması doğal. Dolayısı ile hayatın ıskaladığım yanları var. Bu yüzden bir çok şeyi yapamadım. Geri kaldım, uzak kaldım bazı şeylerden deyip yazıma bir bahane ile başlayabilirim. Ama dediğim gibi bu bir bahane olur. Bildiğimiz amiyane bir felsefe var ya kendini bilmek… Bu genelde haddini bilmek, haddini aşmamak gibi anlaşılıyor ve kabul ediliyor. Kanımca eksik ya da yetersiz. Kendimizi hak etmediğimiz ortamlarda mazlum ve maruz bırakmak ve ziyan etmek de kendini bilmemek ve dahi budalalık bence. Layık olmadığımızı düşündüğümüz ortamları, maruz bırakılmaları bir çırpıda değiştirmeli. Ajda’nın şarkısında ki gibi “kaçmalı hemen o sahneden”.
*****
Akademisyen yetiştiren, bilim üreten merciler olmasını beklediğimiz yerler(üniversiteler) basit dedikodular, formaliteler ve politikalar üretiyor. Öğrenciler kendini gerçekleştirmenin, eğitimin, üretmenin, yaratmanın ne olduğunu öğrenmeden entrika öğreniyorlar. İnsan olmadan politikacı; insan olmadan “eğitimci” oluyorlar. Akademisyenin memur olduğu ülkemizde bilim üretilmesini, sanat üretilmesini beklemek ne derece gerçekçi olur varın siz düşünün.
*****
Uçsuz bucaksız griliğin hakim olduğu, entropinin el ile tutulur halde fark edildiği taşrada, toprağa sıkışmış bir ucu dışarıda kalmış, rüzgarda savrulan krom sarısı bir bez parçası vardı. Çocukken fark etmiştim. O, kontrası ilk fark edişimdi. Bu anıyı sizlerle paylaşırken yaşlılığıma bir mektup olarak da düşündüm. Yani yıllar sonrasına bir mesaj. Başkalarına bir nebze de olsa faydalı olabilmek için kendi kişisel farkındalık sürecimizi bilmemiz gerekir diye düşünenlerdenim.
*****
Bir gün kolonimizin öyle bir hale geleceğini, şu durumumuzu tıpkı bizim, mağara devri insanlarını ilkel olarak algılamamız gibi algılayacağımızı düşünüyorum. O zaman şu durumdaki insansılığımızın eksik, ham, yetersiz yanlarını anlayacağız.
Herkese bolca selam eder hasretle ve ümitle ellerinizden sıkarım. Hoşça kalın.