Kordon İnsanları
Saat 18:30 suları. Güneş, eskilerin deyimiyle “bir mızrak boyu yukarıda”. Serin ama açık bir hava var. Gün batımına çıplak gözle bakamıyorum, güneşin hırçınlığından. Güneş halen hırçın, her yerde sonbaharı koşturan yapraklar olmasına rağmen. Yan flütü ve gitar eşliğinde kordon insanlarının sesleri işitiliyor.
Bilmem kaçıncı seferine çıkmış akşam feribotu iskeleden kalkarken, karşı yarımadanın üstüne gittikçe küçülüyor. Akşam güneşinden ötürü flütü göz kırpan müzisyen kız, bir yandan gitarın ritmini koşturup onsekizli yılların metronomuna uyum sağlarken, kordona çizdiği desenin farkında değildi. İspanyol usulü gitar tutuşlu, sakallı, siyah gözlüklü gencin söylediği türküler seyircileri çoğaltırken, arkadan iki martı geçti kordon balıkçılarının üzerinden.
Beni görür görmez içeceğim şeyi hatırlayıp oturduğum zamana ayarlayan Atilla’nın şirinliğinden ikinci içeceği istedim.
Eskiler; güneş batarken arkasına bakarsa yağmur derler. Anadolu insanının gün batarken bulutlar arasından son ışıklarını göndermesine yakıştırdığı metafor muhteşem. Bunları yazarken yakınlarda herhangi bir bulut kırıntısı yoktu. Dolayısıyla hep bize doğru baktığından ardına bakmasına lüzum kalmadı. Sıradan birşeymiş gibi güneş bir kez daha battı Kilitbahir tepelerinin ve feribot bacasının ardından.
Yaklaşık bir saattir buradayım. Çocuklar şarkılarını aynı keyifle söylüyorlar, belli ki işlerini seviyorlar. Profesyonel işleri bu olduğunda da aynı lezzeti alırlar umarım. Şu an daha çok eğleniyorlar gibi. Okul yıllarımızda, çantalarımızda gezdirdiğimiz blok flütü de aynı heyecanla çalan kızımızın işini iyi yaptığı kesin.
Kordon balıkçılarının tezgahları; sardalye, levrek ve kupayla dolu. Yakında çinakopları da görürüz ama çok görmeyelim ki büyüyüp lüfer olsunlar. Cıvıldaşan kordonu burada, akşam ışıklarına bırakarak ayrılıyorum. Hoşça kalın kordon insanları.
