Toprak insanları

Uzun yaz günlerinde, sıcak havalarda güneşe karşı çay cigara tüttüren, kömürden elleri olan, isli yüzlerini iyice göremediğim kömürcülerden su isterdim çocukluğumda. Toprağa, ekmeğe nimet; yağmura rahmet demelerinden anlardım neye bel bağladıklarını.

Bir sebepten evlerini terk etmiş ya da ahirete göçmüş insanların kimsesiz köhne evlerinin çürümüş, yağmurdan sonra rutubetli salyangoz kokan sabahları olur. Dağ başımı kardeşim burası demenin komik hatta lüks olduğu yerlerde çınlayan sesler duyarsınız, dinlerseniz.

Uzaklarda yanan minicik ateşlerde kızaran ekmek kokusunda, zeytin yaprağı rayihasıdır babamın elleri. Şimdi ne zaman bir yanmış yaprak kokusu duysam gözlerim kapalı hangi mevsimde olduğumuzu bilmem de ondan olmalı. Hasta oğlunun ailesine dağ kekiği, mantar, tahta kaşık satarak bakan yörük anasını doğuran yerlerde gönenç, merhamet çokça da hüzün olur. Durmadan eksik bir şeyler olduğundan hepsi de bir şeyleri iliştirip yama yapmayı, örmeyi bilir. Örgüyü bilmeyen örümcek, yuva yapmayı bilmeyen kuş mu olur. Böylesine doğal, böylesine alışıldık kendiliğinden ve önseldir işte. Kocaman, çatlak, kirli, saman kokan ellerinden, şehirde doktora ya da hükümette bir yere gidince utanıp sıkılır toprak adamları. Sanki insan olmak ayıpmış gibi. Döndüklerinde de doktora çıktım, savcıya çıktım derler. Alçak bir yerdelermiş gibi…

Yazın, serin girişleri olan toprak evlerin damlarında otlar, çiçekler biter, kocaman mezarlara benzerler. Kuytu da, alaca karanlık da küçük pencerenin önünde uzak yollara bakıp bayram sabahlarını bekleyen kocamış ninelerin gölgesi çatlamış ak badanalı duvara düşünce korkunçtur. Yaşlı ninelere müjdeler olsun. Büyük şehirde yorulan, gittiği yerleri kirleten torunlarınız geri dönüyor şu sıralar. Bir çiftlik, bir dam yapıp, yanı başınızda huzur bulmaya.