TEĞEL PAYI

Bir nehir gibi akıp gider hayat. Zaman bir rüzgar gibi doldurur yelkenini ruhunun. Acılar da yaşarsın en hakikisinden sevinçlerde. Huzur ve hüzün gizli bir tortu bırakır ruhunun en derinlerinde. Yıllanırsın demlenirsin insan olduğun olabildiğin ve kalabildiğin her yerde. Dar bir kuytu çıkmazda da yakalanabilirsin aşka, uçsuz bucaksız engin bir okyanusta da.
Ama her ne yaşarsan yaşa hep bir takip mesafesi bırakmakla ilgili sanırım her şey. Bir trafik kuralını bir zanaatkârın tutkusu ve ihtiyatıyla buluşturan şey, işte yine bu pupa yelken hayat.
Hep takip mesafesinde kalmak. Dünyayla arana zaman zaman durup belli bir uzaklık bırakmak seni sen yapan en önemli şey aslında.
Bir terzi heyecanı, onun o sakin tecrübesi ve bilgeliğiyle hayata hep bir teğel payı bırakmak yaşadıklarına ve yaşayacaklarına.
Ruhunun didik didik edilmesine. Ortalığa dökülüp saçılmasına tek çare budur belki de kim bilir.
Hızlandıkça azaldığın gerçeğini büyük bir erdemlilikle görebilmek her babayiğidin mayasında bulunmaz.
Acılara da sevinçlere de daha soğukkanlı bakabilmek. Hayatı çok da fazla ciddiye almadan. Neden bu dünyada varım? Sorusuna daha gerçekçi cevaplar arayarak ilerlemek gerekli sanırım.
Neden var olduğumuza, insana zerk edilmiş o kritik zehir olan hırsın toksik etkisinden arınarak yanıt bulmak ve hayatı olabildiğince sadeleştirerek yaşamak yüklerinden arınmış ve tuzaklardan uzak yaşayan insan oğlunun en büyük şansıdır diye düşünüyorum.