Lise ve öncesi dönemde yatılı okul

Gerek coğrafi şartlar, sosyo-ekonomik durum, kültürel özellikler gibi nedenler dolayısıyla lise ya da daha önceki yaşlarda öğrencilerin yatılı okullarda, var ise okul pansiyonunda yok ise özel yurt veya pansiyonlarda konaklaması tercih edilebiliyor. Bu hafta bu konu üzerinde durmak istedim.
Sene 2007, Eylül ayı, günlerden pazar. Feribot adaya yanaşıyor. Daha önce bir kez de kayıt olmak için gelmiştim ailemle. Bu kez okul yarın açılacağı için valizimle birlikte yeni bir başlangıca doğru yelken açıyorum. O yaz tatilinde çalışmış biraz da harçlık biriktirmiştim kendime ama babam henüz feribottayken bir 50 YTL çıkarıp verdi cüzdanından ‘’var baba harçlığım’’ dediysem de yanında bulunsun dedi.
Feribottan inip insanların koşarak binmeye çalıştığı dolmuşlardan birini gözümüze kestirdik. Koşturan kalabalığa biz de dahil olduk. Ada’da yatılı okuyan öğrenci sayısı faylaydı çoğunluğu da okula dönüş için o günü seçtiğinden bir izdiham yaşanıyordu diyebilirim. Kendimize dolmuşta bir yer bulduk ve merkeze doğru yolculuğumuz başladı. Yol boyu kekik kokusu ve irili ufaklı keçi sürüleri bize eşlik etti.
Kuzu Limanından okula gelene kadar içimde var olan heyecan katlanarak artmaya devam etmişti. Demircioğlun’da ki bir çantacıdan aldığım valiz yanı başımda, içinde okul kıyafetleri, günlük kıyafetler, kişisel temizlik ürünleri bir de umutlarım ve heyecanlarım vardı. Okula geldiğimizde koşturmaca başlamıştı. Birinci sınıf olanlar aileleri ile gelmiş hangi koğuş, hangi sınıftayız gibi sorularla etrafta dolaşmaktaydı. Biz de bir yıl boyunca kalacağım koğuşu öğrendikten sonra eşyalarımı yerleştirmek için oraya doğru yollandık. Yatağımı ve dolabımı öğrendim. Dolapta kilit olmadığı için bir kilit temin etme ihtiyacı hissedip askeri malzeme satan bir dükkandan temin ettik. Bu kilit olayının aslında ilerleyen yıllarda çok da elzem bir şey olmadığını, eğer dolabında iyi bir şey (memleketten gelen bir yiyecek, marketten ya da kantinden alınmış birkaç bisküvi, kraker) varsa onları zaten arkadaşlarınla paylaşacağını öğrenmiştim.
Dolabı bir parça temizleyip, evden getirdiğimiz nevresimi de yatağa serdikten sonra bugünlük işlerimiz bitmişti. Babam ise memlekete geri dönmek için yola çıkacağını belirtti. Limana ulaşması için merkezden dolmuşa binmesi gerekiyordu.
Bu nedenle merkeze kadar beraber yürüdük.
Hareket saatini bekleyen dolmuşu bulduk.
Vakit gelince babam da araçta yerini aldı.
Araç kapılarını kapattı.
Babam camdan el salladı. O ana kadar içimde yer alan coşku, kararlılık, heyecan bir andan yerle bir olmuştu. Etrafıma bakındım, tanıdık bir yüz ya da ses aradım. Yoktu. Okula gitmek için, geldiğim yolu bu kez yalnız başıma yürüdüm. Yürüdüm, ağladım, durdum, hem yürüdüm, hem ağladım. Okula vardığımda tekrar koğuşu buldum. Arkadaşlarla tanışmaya başladık. Okulda ki ilk yemek yendi ve erkenden yataklara geçildi. Henüz kimse samimi olmadığı için geç saatlere kadar süren sohbetler yapılamıyordu. Ara ara burun çekme sesleri duyulabiliyordu sadece. Yıllar sonra bir sohbet ortamında yatılı okulun ilk gecesi herkes ağladığını itiraf etmişti zaten.
Henüz 13-14 yaşlarında bir çocuğun yatılı okulda ki ilk gününün bazı farklılıklar olsa da benimkine benzer şekilde geçtiğini düşünmekteyim. Hele ki istediği zaman çıkıp ailesinin yanına gidemeyeceği gibi bir konumdaysa çok daha benzer bir öykü yazılmış olacaktır.
Ama yatılı okul çok şey katar adama. Gerçek dostluğu, zorluklarla başa çıkmayı, kışın kazan arıza yapınca soğuk suda yıkanmayı, sökük dikmeyi, ekonomik tahliller yapmayı, bütçe planlaması yapmayı, pratik düşünmeyi, sayamayacağım nice şeyi öğretir.
Yatılı okulla küçük yaşta tanışmak hayata biraz da zorlanarak başlamaktır aslında. İlerleyen dönemlerde karşılaşılan zorluklara daha kolay göğüs germeyi sağlar.
Zaman zaman yatılı okul anılarımı sizlere de anlatmak arzusundayım.
Önümüzde ki haftalarda görüşebilmek ümidiyle.
Sağlıcakla kalın.