Kayda Değer Şeyler/Kavram

İçi boşaltılan kavramlar, değersizleşen –bizim tarafımızdan değersizleştirilen- değerlerden bahsetmek istiyorum bu hafta.
Bilim, teknoloji dediğimiz gelişimler üstüne koyarak ilerler. Basit örnek ile tekerleğin keşfi olmasaydı, araba mümkün olmayacaktı.
Gelişen toplumsal standartların da temelde birey, genelde ise iletişim halinde olduğu kültürleri etkilemesi beklenir. Bu etkileşimin doğal sonucu olarak da gelecek nesillere kayıpsız aktarılan örfi kurallar ve ilişkilerde huzur aranır.
Eskilerimiz anlatır: Falanca zamanlarda köylerde elektrik yoktu. Köyün ortak bir hanesinde toplanılır, idarenin ışığında sohbet edilirdi. Şehre ulaşım patika yollardan, bin bir eziyet ile sağlanırdı. Ancak aksamazdı muhabbet. Kırılmazdı bir kalp. Düşkün olmazdı bir dost.
Şimdi ise uzağı yakın kılan son teknoloji ulaşım ve iletişim araçlarına sahibiz. Memleketin bir ucundan diğerine seyahat iki saat. Hepimizin elinde bir akıllı telefon ve anında karşımızda sevdiklerimiz…
Gel gör ki gerçek hayatta bu emeller bir ütopya adeta. Sosyal medya uygulamaları ile ahbaplığımız olmayan niceleri ile saatlerce mesajlaşıyorken, yan komşumuzun adını bilmiyoruz. Komşuluk kavramının içini boşalttık çünkü. Yeni arabasının fotoğrafını paylaşan arkadaşımızın gönderisine “layk” atarken, darda kalan dostumuzun haline sırt çeviriyoruz. Dostluğun içini boşalttık çünkü. “Biraz nefes almak” için çocuğumuzun eline telefon tutuşturup yemek programı izliyoruz. Geleceğimizin içini boşalttık çünkü.
Menfaat kaygısı ile temellendirdiğimiz bir yaşam biçimi oluşturuyoruz gözler önünde. Genelin değerlerini yıkmakta, kültürün hazinesini her cenaze ile toprağın altına gömmekteyiz. Eskilerden anlatılan gerçek hikâyelerin yerini, daha çok “ben” masalları almış durumda.
Esasında içi boşalan kavramlar beşeri olsa da ruhumuzun da boşaldığını göremiyoruz. Vicdanımız bir araba tekerinin altında kalan kedi yavrusunu görmezden geliyor artık. Çıkarlarına ters düştü mü karşısındakine kara çalmayı hak görüyor artık.
Yitiyor ve tükeniyoruz. Sokakta, pazarda, evlerimizde… Birer çaput parçası halinde dolanıyoruz yalnızca. Kaldı ki bu bez parçaları, mahremimizi de örtmekte aciz!