AKIL ÜSTÜNE…

        İnsan canlısı kendi benliğini beğenmek ve aklını yüceltmek prensibi üzerine dünyada yer alır. Herkes kendi aklını en güzel, en üstün bilir. Bu yüzden Tanrı aklı eşit dağıtmıştır denir. Kimse aklından şikayetçi değildir. Ne var ki, bazımız aklını yüceltmekte çok ileriye gidiyor.  Dünyanın en üstünü benim sanıyor. İşte burada kibir denilen kötü huy kendini gösteriyor. Kimse kimseden üstün değil azizim. İşte dahiliği tescilli, şu gezegenin en büyük zekalarından Albert Einstein ne diyor: “ Aslında herkes dahidir.Ama siz kalkıp bir balığı ağaca tırmanma yeteneğine göre yargılarsanız,tüm hayatını aptal olduğuna inanarak geçirecektir.” 
          Öyleyse herkesin zekasını yeteneği çerçevesinde değerlendirmek en doğrusudur. Kaldı ki, herkes eşit koşullarda yarışmıyor şu adaletsiz dünyada. Bizden daha zeki nice insanın hayatın zalim dişlileri arasında ezilip, öğütüldüğü de ayrı bir gerçek. 
          Yalnızca kendi aklımızı beğenip, diğerlerini küçümsemenin, böylece kendimizi yükseltmenin nedenini sorguladığımızda olgunlaşmamış bir kişilik yapısı ve diğer insanlara karşı yönelmiş bir öfke görüyorum. Çünkü, insan tekamül ettikçe kendi eksiklerini ve kusurlarını görür. En büyük bilgeler kendi potansiyellerini küçük görmemişler midir? Bu bilginin ve sevginin sonucudur. 
          Bilgelik, anlaşılmaz laflar etmek değil, insanları kusurlarıyla kabul edip, sevgiyle kucaklamaktır.