Anı kabı

Bazılarına göre bir döneme girdik. Kimilerine göre her zaman böyle şeyler oldu. Post truth denilen, gerçek olmayan, yani “yalan” olan bir dönem yaşıyoruz. Bilgi yığını içinden güvenilir olanı nasıl bulmalı, neye inanmalı... Bu dönemi bu değişimi henüz algılayamamış, genellikle orta yaşın üstündeki kişilerin sosyal medyada gördüğü şeyi paylaşması bundan olmalı. Her kuşak kendisine özel bir mana yüklemek isterken bir yandan da hep bir nostalji duygusu hakimdir. “Nerede o eski bilmem neler” diye. Herkes, her kuşak böyle düşünüyor olmalı. Ünlü filozof (bana göre daha çok kültür bilimci) Nietzsche’nin bengi, (bengi dönüş) dediği, durmadan tekrar eden aynı şeyler yaşıyoruzdur belki de. Kırk küsür yıllık hayatımda ben dahi öyle bir Çanakkale nostaljisi yazarım ki şaşarsınız. En azından hayatımıza bizzat dokunduğumuz, deneyimlediğimiz, gerçek şeylerdi yaşadığımız. Bu deneyimi yaşayan insanların kurduğu cümleler, yargıları hatta gülüşleri bile başka. Öyle biriyle tanışınca aynı otobüste yolculuk yapan veya aynı hastanede aynı dertten mustarip iki insan gibi ortak yaşantıları çabucak paylaşıvermek geliyor içimizden. Elbette acıklı dramatik anılarımız yok değil. Onlarında sempatik gelmesi çoktan geride kaldığı için. Ama bazıları var ki üstünden yıllar da geçse boğazımıza ham ahlar gibi durup, halen nefesimizi daralttığı doğru. Bir görünüş, bir koku, bir iki sıralı nota duyduğumuzda o ana yolculuk yaptığımız da doğru. İnsan anısız yaşayamıyor aslında. Tedaviymiş gibi anıları silinen insanların olduğu filmler vardır. Bomboş bir depozitodan bir küspeden hiç bir farkımız kalmazdı sanırım. Ben; piknik öncesi oyunları yakılan ateşi, içilen içecekleri, koşup oynamaları, yemek yemenin kendisinden daha çok severim. Yersin doyarsın ve her şey biter. Şu andayız. Ama yaşarken hep anı biriktiriyoruz. Bu kısmı piknik öncesi gibi. Çok güzel, çok anlamlı bol bol hayata dokunduğunuz dopdolu bir anı kabınız olsun. Hoşça kalın.