Hayat bazen

Herkesin kendi içkisini üreterek neredeyse kimyager olduğu zamanlarda bakalım daha insanlar neleri kendi başlarına, meslekleri olmayan şeyleri yapacaklardı. Zamlar, hayat pahalılığı almış başını gidiyordu. Kontrolsüzce sanayileşme sonucu sıradan insanların zararsızca ısınabilme olanağı çoktan kaybolmuş ve her yerde fosil yakıtların zararından bahsediliyordu. Halkın son yıllarda kullanmayı öğrendiği doğal gaz, öyle pahalıydı, faturaları öyle yüklüydü ki insanlar arasında ısınmak için hayvan dostlarımıza sarılalım teklifi yapanlar bile vardı. Bu genel global bir kriz de olsa, halkın ödeme gücünün zayıflığından dolayı devlet doğal gaz fiyatlarını sübvanse de etse soğukta battaniyelere sarınmayı tercih edenler azımsanmayacak denli çoktu. Kapanan iş yerleri, sezon bekleyen turizmciler, işini gücünü kaybedenler, şehirlerde hayat şartlarından bunalmışken, bir de üstüne salgın hastalıklar insanları mütevazi yaşam ve kendine yetecek denli üretebilme umuduyla köylere göç ettiriyordu.
“Yaşam bazen inanılmaz derecede zorlayıcı olabiliyor. Her zorluk da tıpkı güzellikler gibi bizim için. Hayat deneyimlemek için bedenlerimiz var. Umudumuzu kaybetmeden çalışıp üreterek her zorluğun üstesinden gelebiliriz. Yeter ki azimli inançlı olalım. Her kriz fırsatlarla doludur, sıkıntılar bazen sıçrama tahtasıdır” diye uzun uzun yazılar yazıp umut aşılamaya çalışan kendi çapında köşe yazarları vardı. Mahalle yanarken çingene kızı gibi saçımızı tarayacak değildik ya. Bir kova kapıp söndürmeye çalışmalıydık yangını. Hoşça kalın.