BURASI DUR YOLCU

Ben buraya sık gelirim. Sarıçay'ın denize en güzel döküldüğü yer burası. Zaten başka bir yere de dökülmez. Balıklar ve balıkçılar burada buluşurlar. Yağmur çok yağınca evlerini su basan çocuklar haftada bir çay boyunda lastik yakarlar. Acı zifiri duman genzimizi dağlar. Üst tarafı Cuma pazarı, perşembeleri bit pazarı. Alt tarafı bulanık bir dere. Romanların atları otlar çay boyu parkında sırtlarında hırpani çullarla.
Her köprünün altından geçtim. Köprü altı teknelerin isimleri hüzünlü. İsimlerini defterime yazdım. Hiç birinin adı başka adlara benzemez. Bir ismin umutla denize çıkan yüzünü sadece çatlak teknenin borsasında okuyabilirsiniz. Ellerinde Pazar arabalarıyla pazara giden teyzeler acele ederler cumaları. Kendisi üretmediği yabani otları satan mahcup köylü kadınlar hep fazladan sebze veriler.

Karşı kıyının sokakları dardır. Çabucak denize çıkmak için. Çinekoplar daha lüfer olmadan tanırlar bu kıyıları. Taşların biriktiği kıyılarda yaşlı balıkçılar olur. Onlar balık beklemez, balık vurunca oltaya sevinmezler.
Burası Çanakkale. Burası Onsekiz Mart. Yaşlı Ünal amcanın yere düşmüş bir damlacık ay yıldızlı rozeti “ben bunun için on binlerce şehit verdim” deyip yerden çekip çıkardığı şehir. Duraksamadan ölüme gidilen, “ölmenin emredildiği’ yer burası. Her geçen tekmil yolcuların selama durduğu yer...burası Dur Yolcu. Burası 57. Alay. Bu daracık boğazdan akan güzelim turkuazın kızıla bulandığı, asker annelerine oğullarınız bizim bağrımızda diye mektup yazılan yer... Gözü pek askerlerin, mahir komutanların harman olduğu yerdeyiz. Kelimelerin kifayetsiz imgelerin çaresiz olduğu yer var mı? Varsa eğer oradayız işte. Çanakkale şehitlerimizi şükran ve minnetle anıyoruz.