Rutin

Biri sorar “nasılsın” diye, “eh işte” dersin. Hep aynı... Sanki çok kötü bir şeymiş gibi. Aslında hep aynı da değildir. Değişir durur bir şeyler. Çocukluğumuzun köylerini, oyun alanlarını, sevdiğimiz büyükleri şimdi etrafımızda göremediğimizden de belli değil mi? Kanaatkar kişiler eh işte demeyi tercih ederler hal hatır sorduğunuzda. Gizli gizli de “ kimse benim iyi yaşamımı bilip de haset etmesin” fikri vardır.
İnsan iyi bildiğini, işlerinin yolunda olduğunu rahatça komşusuna söylemeyince refah yaşamın ne anlamı olur ki? Zaten o hayat refahından yitirmiştir.
Yaşlılardan “ Allah bir kararda komasın” temennisini sıkça duyardım çocukluğumda. O, aynı derde ve yalnızlığa karşı bir sitem söylemiydi sanki. Yeknesaklıkla rutinin aynı şeyler olduğunu sandığım, rutinlerinin insana özellik verdiğini bilemediğim zamanlarda ben de şikayet ederdim. Ta ki rutinlerim bende vazgeçilmez bir hale dönüşüp kişiliğimi şekillendirecek denli benimle olmasına izin verene kadar.
Zamanın oklarından bahseden bir fizik kitabı vardı. Küçücük bir şey... Bir tanesi de psikolojik okuydu zamanın. Bize göre olduğunu, zor zamanların genişlediğini söylüyordu. Ben de kısacık askerliğimin yıllar sürmüş gibi geldiğini hatırlıyorum. Kanımca insanın kişisel zamanının, rutinleriyle bir ilgisi var. Hiç kimsenin bilmediği evrenle aramızda olan şeyler bizi doğamızla, gerçeğimizle bütünleştiriyor olabilir.
Neyse, her şeyin ezoterik bir hal ile algılanır olduğu şu son dönemlerde bir de ben girmeyeyim oralara.
Böyle deyince Can Yücel’in yalnızlığına söylediği şiiri geldi aklıma, “ baş ucumda bir sen vardın bir de
evren” diyordu bir mısrada. Kendisine refakat eden yalnızlığıyla geçirdiği özel zamanlarından, rutinlerinden bahsediyor olmalı.
Ben diyorum ki; sevdiğimiz yerleri, sevdiğimiz insanları, kıymetli şeyleri “Allah bir kararda kosun” ki durmadan kendine göre, rasyonel aklın çıkarlarına göre güncellenip duran eşya, bir yandan yıpratılıp hırpalanırken bir yandan da ruhundan kaybetmesin. Hoşça kalın.