Eski eşyalar

Kimi eşyalarla garip bir bağ kuruyoruz. Sebebi bazen nostaljik bazen de yokluk olabiliyor. Saat örneğin, sünnetimden önce bana alınacak saati bir yıl önceden konuşup hummalı bir beklentiye girmiştim. Yahu ne saatmiş... Alt tarafı zamanı sistem insanına uyduruyor hepsi bu. Küçüklüğümde eşeğimiz vardı. Babam ilçeye pazara o eşekle giderdi. Bir adı yoktu. Bizim eşekti o. O kadar. Bir pazartesi günü vardır hiç unutmadığım. Babam bana okul çantası alacaktı. Eşeğin semerine asılı yeşil çantayla gelişini hiç unutmam. Ucuz, plastik, metal geçme mandallı, iki gözlü bir çanta değildi sadece. Benim okullu olduğumun, benim için özel bir şey alındığının, okula gidecek olmama ailemin de benim kadar önem verdiğinin kanıtıydı o yeşil çanta. Sonra kuran kursu bitimi annemin hatim duam için örerek yetiştirdiği, üstü mavi geyik motifli süveter...
Bir keresinde öğretmenimiz ilkokulun ilk sınıfındayken, bizden suluboya fırçası istedi. Öyle şeylere pek para verilmezdi. Zaten hemen yakınımızda da bir kırtasiye yoktu. Annem bizim eşeğin yelelerinden bana bir fırça yapmıştı. Öyle çok kullanışlı bir şey olmadığı gibi dökülüp duruyordu da... Sonradan en yakın arkadaşım olacak ve birlikte bütün bir ergenliğimizi paylaşacağımız bir arkadaşımız fark etmişti yapma olduğunu. Saçtan yapıldığını söyleyip biraz da alay etmişti. O garip resim gerecinin benim mesleğimin en önemli parçası olacağından hiç kimsenin haberi yoktu. Sonra dedemin benim için yaptığı, çamaşır tokacına benzeyen pinpon raketi... Hayatımda kalıcı yerleri olan eşyalarımın hiç birini unutmadım. Sonuçta hepsi de ucuz, basit eşyalardı. Bizim en önemli anlarımızı bizimle paylaştıkları ve tanık oldukları mı bizim için onları bu kadar önemli ve değerli yapan? Üstelik bu değerlerin çoğu kalıtsal. Belki de bu yüzden kutsal. Önceden pek çok şeyin özellikli olduğu söylenir. Gittikçe yapay ve sanal oluyorlar. Ama gene de birilerine özel olmadığını kimse söyleyemez. Ne demiş Edip Cansever: ‘Her şey öyle kullanışlı ki hayalsiz yaşıyoruz neredeyse’... Hoşça kalın.