Labirent

Gökyüzüne baktım çabucak. Net, bulutsuz, taptaze bir mavi... Yan taraftan, duvarın üstünden dalını uzatmış, arada esen rüzgarla sallanan bir akasya ağacını kısmen görüyor kısmen de seziyorum. Özgürlüğü kısıtlanınca tutkulu bir sürü şiir yazmış şairleri düşünüyorum. Taş duvarların derzlerinin yeni temizlenmiş koyun işkembesine benzeyen yerlerini düşünmeden aralarındaki renkli taşlara göz gezdiriyorum. Sanki burasını dışarıdan korumak için, orasına göre dışarısı olan buraya tıkıştırılmış taşların sadece yüzeyi benim gördüğüm şey. Üstümden kocaman kuşlar geçiyor. Sırayı bozmadan gidişlerine bakılırsa uzun yol kuşları. Yani göçmenler. Birbirlerinin kuytularına sığınmışlar ki uzun süre enerji tasarrufu yapabilsinler. Bana, küçük kardeşime anne olarak geçirdiğim çocukluğumu, dedem çok sevsin benimle övünsün, huşu içinde namaz kılsın diye günde beş vakit yaptığım müezzinlikleri, okuduğum ilahileri hatırlatıyorlar. Belki de artık çok uzaklarda oluşundandır. Sonra annem için öğretmenlik yapışım. Babam için... Derken kaç yaşına geldim. Peki ben ne zaman kendim gibi...
Sonra başka bir odaya geçiyorum. Gene çıkış yok. Bir yerden birden bire önüme Minator atlasa hiç şaşırmam. Ama ne kılıcım var ne de bir ucu dışarıda bir ucu cebimde sevdiceğimden aldığım bir ip....Acaba dışarısı nasıl, 'ötekiler' nasıl yaşıyorlar? Enerjimden, tutkularımdan, cesaretimden korkup linç etmek istemelerine bakılırsa birbirimize pek benzemiyoruz. Tükettikleri, o kadar sıradanlaşmış ki önceden bir kelime, bir ip ucu (spoiler) vereceğim de at arabası bal kabağına dönüşecek diye ödleri kopuyor. O kadar derinliksiz ve tek versiyona indirgenmiş ki seçkileri, tercihlerinin ve hayallerinin bir önemi kalmamış.
Yüksek yuvasındaki yavru kartal gibi her gün çırpınıp zıplasam uçmayı öğrenebilir miyim? Genimde varsa neden olmasın? Yukarıdan geçen kuşların tüylerini biriktirip bal mumuyla yapıştırsam ve kendime kanat yapsam... O zaman bu taş duvarları kolayca aşarım. Umarım sonum İkarus'a benzemez.